Από τη μία καλούνται διαρκώς οι πολίτες να προσφέρουν παντός είδους υπηρεσίες εθελοντικά κι από την άλλη οι «κοινωνικές» δομές δεν προσφέρουν πια δωρεάν τις υπηρεσίες τους.
Στήνοντας το πρώτο φθινοπωρινό τεύχος της εφημερίδας μας, κατ’ αρχάς θέλω να σας ευχηθώ καλή σαιζόν, όλα να σας πάνε καλά, με ευημερία, δημιουργικότητα και καλές ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω και διάφορα στραβά που συμβαίνουν γύρω μας. Δεν μπορώ ας πούμε να μην παρατηρήσω πως στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει από την περίοδο της οικονομικής κρίσης και συνεχίζει ακάθεκτη - χωρίς να συντρέχουν πλέον οι ίδιοι λόγοι - μία πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Από τη μία καλούνται διαρκώς οι πολίτες να προσφέρουν παντός είδους υπηρεσίες εθελοντικά προκειμένου να στηθούν κοινωνικές δομές αλληλεγγύης. Στην ουσία εκμεταλλεύονται δηλαδή οι εκάστοτε άρχοντες την καλή προαίρεση των πολιτών για να μειώνουν τα δημόσια έξοδα, ενώ παράλληλα δρέπουν τις επικοινωνιακές δάφνες - συχνά αναίσχυντα.
Από την άλλη, όλες οι κρατικές δομές με κοινωνικό χαρακτήρα που δεν στελεχώνονται αποκλειστικά από εθελοντές - αυτό δηλαδή που κάποτε αποκαλούσαμε δικαίως «κοινωνικό κράτος» -, κάθε χρόνο ατονεί όλο και περισσότερο, ενώ οι εν λόγω «κοινωνικές» δομές δεν προσφέρουν πια δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Αντιθέτως απαιτούν από τους πολίτες (μάλλον πελάτες θα έπρεπε να τους αποκαλούμε πλέον) να πληρώνουν αντίτιμα καθόλου συμβολικά, αλλά συχνά παρόμοια με αυτά της αγοράς.
Ο Δήμος Ν. Σμύρνης πάει υποτίθεται να λύσει αυτό το πρόβλημα διαχωρίζοντας τους δημότες σε εισοδηματικές κατηγορίες και αυξάνοντας υπερβολικά τα τροφεία των παιδικών σταθμών για τους πιο εύπορους, προκαλώντας την αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης.
Αλεξία Ηλιάδου