Πρόσφατα κυκλοφόρησε μία ανάρτηση στα social media για 3 νεαρούς που βοήθησαν κάποιον εντελώς εθελοντικά να αδειάσει το πλημμυρισμένο του υπόγειο και που είχαν στυλ και αμφίεση όχι κατηχητικού - ξέρετε... με σκουλαρίκια, tattoo και τα συναφή, που οι συντηρητικοί ανέκαθεν θεωρούσαν ως κριτήρια όχι μόνο κοινωνικής τάξης αλλά και χαρακτήρα.
«Το κάνουμε για εμάς», είπαν και δεν δέχτηκαν κανενός είδους πληρωμή. Νομίζω πως πράγματι έχει περάσει σε πολλά παιδιά ένα τέτοιο ηθικό πρόσταγμα αλληλεγγύης, που κάπως μεταφυσικά γυρίζει σε σένα τον ίδιο. Όλες οι πράξεις μας έχουν εξάλλου μία δόση ιδιοτέλειας κι αυτό είναι ως ένα σημείο θεμιτό. Φτάνει να συνυπάρχει με αληθινό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.
Ελπίζω, δε, να μην τους φύγει αυτή η αλτρουιστική διάθεση, καθώς συχνά θα δουν τον συνάνθρωπο να τους εκμεταλλεύεται ή να τους κατηγορεί αδίκως μόνο και μόνο επειδή βρέθηκαν στον ίδιο χώρο μαζί του. Εκεί όμως είναι η μαγκιά: στην επιμονή, στην συνέπεια. Εκεί φαίνεται και το ποιόν του ανθρώπου.
Γιατί πολλοί κάνουν διάφορα τέτοια όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις -εθελοντικές πράξεις, φιλανθρωπίες και τα συναφή-, αποκλειστικά και μόνο για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους ή για να γίνουν αρεστοί στους άλλους ή για να αποκομίσουν κάποιο προσωπικό όφελος. Ηθικοί οπορτουνιστές δηλαδή, ένα από τα πιο ποταπά είδη ανθρώπου.