Οι «πολιτικά μορφωμένοι δημοκράτες» έχουν γίνει, εδώ και αρκετά χρόνια, πιο απόλυτοι και από τους πιο απόλυτους. Κουνάνε συνεχώς το δάκτυλο λες και είναι όλοι όσοι έχουν έστω και στο ελάχιστο διαφορετική άποψη από αυτή που τους πλασάρει η εξουσία, άσχετοι, αγράμματοι, απολιτίκ ηλίθιοι. Ό,τι και να πει πια κανείς, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως «ψεκασμένος».
Ο όρος «ψεκασμένος» που αρχικά αναφερόταν σε ανθρώπους που πιστεύουν εύκολα σε θεωρίες συνωμοσίας, έχει μεταφερθεί τώρα και χρησιμοποιείται εναντίον οποιουδήποτε δεν καταπίνει αμάσητο οτιδήποτε του σερβίρουν - μαζί με όλους όσοι πραγματικά δημιουργούν στη στιγμή ευφάνταστα και υπερβολικά σενάρια. Αυτή η τσουβαλοποίηση όμως δεν είναι έξυπνη, είναι εξυπνακίστικη, είναι μία εκ του πονηρού κοινωνική απαξίωση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού για πολιτικούς σκοπούς.
Αυτοί λοιπόν οι «πολιτικά μορφωμένοι δημοκράτες» θεωρούν πως οφείλουμε να υποστηρίζουμε όλοι άνευ όρων όσους υποτίθεται πως είναι καλοί και άξιοι και μορφωμένοι δημοκράτες/τεχνοκράτες εναντίον των εχθρών της δημοκρατίας. Με λίγα λόγια υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Το μαύρο και το άσπρο. Αυτήν τη διχαστική τακτική που κατέκριναν σαν τρελοί μέχρι πριν μερικά χρόνια οι «πολιτικά μορφωμένοι δημοκράτες», τώρα την εφαρμόζουν κατά κόρον. Δεν έχουμε πια δικαίωμα να έχουμε τρίτη γνώμη, ενδιάμεση. Απαγορεύεται. Στο όνομα της δημοκρατίας. Γιατί οι καιροί που ζούμε είναι επικίνδυνοι, διακυβεύονται πολλά, οπότε πρέπει όλοι να συστρατευθούμε εναντίον ενός «κοινού» εχθρού. Γιατί συνεχώς «είμαστε σε πόλεμο». Με κάποιον. Με κάτι.
Και μετά μας φταίνε ο Τραμπ και ο Μασκ και οι διάφοροι ακροδεξιοί που απλώς παίζουν το ίδιο καπιταλιστικό παιχνίδι εξουσίας από την δική τους διεστραμμένη οπτική γωνία - και το παίζουν δυστυχώς καλά, ήτοι ανενδοίαστα, αναίσχυντα. Και ο κόσμος ψήνεται και τους ψηφίζει γιατί οι απανταχού «πολιτικά μορφωμένοι δημοκράτες» τον κοιτάζουν διαρκώς αφ΄ υψηλού. Τον υποτιμούν και τον υποβιβάζουν. Και τσαντίζεται. Κι έτσι ο κόσμος τυφλώνεται και δεν βλέπει το τέρας πίσω από τα πρόσωπα των νέων πάμπλουτων «λαϊκών ηγετών» που ψηφίζει. Γιατί του υπόσχονται επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες». Οι παλιές μέρες στις οποίες αναφέρονται δεν είναι όμως αυτές του ’90… Είναι αυτές του ’40.
Άσε που οι «πολιτικά μορφωμένοι δημοκράτες» είναι αυτοί που έκαναν τον Τραμπ Τραμπ και τον Μασκ Μασκ. Με την δική τους πολιτική βοήθησαν να συσσωρευθεί ο πλούτος όλης της γης στα χέρια ελάχιστων ανθρώπων που τώρα -ω, τι παράξενο!- θέλουν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Στην Αμερική συμβαίνουν όλα 25 χρόνια πριν μεταφερθούν στον υπόλοιπο κόσμο. Ουσιαστικά ξέρουμε πολύ καλά εδώ στην Ευρώπη και στην Ελλάδα τι μας περιμένει. Αλλά μοιάζει σχεδόν αδύνατο να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ακολουθούμε πάντα κατά πόδας.
Ποιος θα φταίει όταν θα γίνει το μεγάλο κακό; Όλοι. Και οι δήθεν από 'δω και οι καθόλου δήθεν από 'κεί. Οπότε αφήστε εμάς τους ενδιάμεσους να παραμείνουμε ενδιάμεσοι. Κατά πάσα πιθανότητα είμαστε το πιο υγιές μέρος της κοινωνίας κι αυτοί που μπορεί εντέλει να σώσουν την παρτίδα.
Αλεξία Ηλιάδου