Έκλεισαν τα μάτια, κράτησαν λευκό μπαστούνι, έκατσαν σε αναπηρικό καροτσάκι, και ένιωσαν ίσως για πρώτη φορά τι σημαίνει να παλεύεις κάθε στιγμή για αυτά που οι περισσότεροι θεωρούν αυτονόητα.
Η όραση, η κίνηση, η ομιλία, και άλλες λειτουργίες του οργανισμού, δεν είναι για όλους τους ανθρώπους δεδομένες. Δυστυχώς, οι περισσότεροι ξεχνάμε ότι συνάνθρωποί μας με κάποια μορφή αναπηρίας έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και ανάγκες με όλους.
Οι μαθητές της Α’ Λυκείου του σχολείου της Εστίας Νέας Σμύρνης έκαναν, με αφορμή την 3η Δεκέμβρη (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία), ένα από τα ωραιότερα και σημαντικότερα μαθήματα, η διδασκαλία του οποίου πρέπει απαραιτήτως να γίνεται σε όλα τα σχολεία, από καιρού εις καιρόν. Διότι παιδεία δεν αποκτάς μόνο μέσα από τη εγκυκλοπαιδική μόρφωση. Εξίσου σημαντική, ίσως και σημαντικότερη, είναι η βιωματική μάθηση, προκειμένου να προοδεύσουν ουσιαστικά οι κοινωνίες.
Οι μαθητές της πρώτης τάξης του 7ου Λυκείου Νέας Σμύρνης, με τη συμβολή των καθηγητών τους, έκαναν ένα εσωτερικό ταξίδι ερχόμενοι σε επαφή με όλη την αμηχανία, την ανασφάλεια, το φόβο που μπορεί να προκαλεί η αναπηρία. Ένα ταξίδι που, μακάρι, να κάναμε όλοι μας…
Οι μαθητές βίωσαν εμπειρικά την αίσθηση της αναπηρίας
Οι καθηγητές Ειδικής Αγωγής του σχολείου, σε συνεργασία με την Διεύθυνση, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές πραγματοποίησαν βιωματικές δράσεις με σκοπό τη διαμόρφωση στάσεων σεβασμού της διαφορετικότητας των ατόμων με αναπηρία, την άρση προκαταλήψεων και διακρίσεων αλλά και την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης.
Οι μορφές αναπηρίας με τις οποίες ήρθαν οι μαθητές σε επαφή ήταν η σωματική ή κινητική αναπηρία, κατά την οποία κινήθηκαν εντός και πέριξ του χώρου του σχολείου με τη χρήση αναπηρικών αμαξιδίων, καθώς και η τύφλωση όπου οι μαθητές έχοντας δεμένα τα μάτια κινήθηκαν στο χώρο του σχολείου με τη χρήση λευκού μπαστουνιού. Οι μαθητές, εκτός απ’ το να κινηθούν στο χώρο, προσπαθούσαν να αποφύγουν φυσικά και τεχνητά εμπόδια που συναντούσαν. Κατά τη διάρκεια της δράσης οι μαθητές που έπαιρναν μέρος σε κάποια από τις δύο αναπηρίες είχαν σταθερά δίπλα τους τους συμμαθητές και τους καθηγητές που τους παρείχαν απόλυτη ασφάλεια.
Στο τέλος οι μαθητές εξέφρασαν τις σκέψεις και τα συναισθήματα που τους δημιούργησε αυτή η μοναδική εμπειρία.