ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΝΕΟΣΜΥΡΝΙΩΤΙΚΟ ΜΠΑΡ «ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ»
Συνέντευξη με τον ιδιοκτήτη του Λάμπρο Λαμπρικίδη
Γράφει ο Αλέξης Ηλιάδης
Η Νέα Σμύρνη έχει φιλοξενήσει ανά τα χρόνια πολλά μυθικά μπαρς και κλαμπς που έχουν αφήσει την ιστορία τους: το Κραχ, την Άκρη, το Επιτόκιο, την Ακροβάτισσα κ.ά. Σήμερα τιμούμε αυτήν την ιδιαίτερη παράδοση με ένα αφιέρωμα σε ένα μπαρ το οποίο μας έχει «αφήσει» πια πάνω από δύο δεκαετίες, αλλά έχει μείνει ανεξίτηλο στο νεοσμυρνιώτικο συλλογικό ασυνείδητο. Οι τελευταίοι ρομαντικοί λοιπόν ας με συνοδεύσουν σε μία βουτιά στο παρελθόν και στην ιστορία του ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ.
Η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά δεν είχα γεννηθεί καν ακόμα όταν το Μέρα Νύχτα έκλεισε, οπότε το αφιέρωμα αυτό δεν βασίζεται στις δικές μου αναμνήσεις αλλά σε αυτές κάποιων παλιών Νεοσμυρνιωτών και φανατικών θαμώνων του Μέρα Νύχτα, αλλά κυρίως του ιδιοκτήτη του, Λάμπρου Λαμπρικίδη.
Παλιός ο Λάμπρος, καινούργιος εγώ, ο τέλειος συνδυασμός.
Καταβολές, εμφάνιση, χαρακτήρας
Το Μέρα Νύχτα λοιπόν γεννήθηκε στις 26/10/1990, σε ένα ιδιαίτερο σημείο της Νέας Σμύρνης, ακριβώς δίπλα από τον Άδωνι, στο παλιό αστυνομικό τμήμα και νυν Popup Cocktail bar, στην καρδιά της Πλατείας.
Οι συνθήκες γεννήσεως του Μέρα Νύχτα παρουσιάζουν πραγματικό ενδιαφέρον, αφού η απουσία αναγκαίου κεφαλαίου οδήγησε σε συνεργατικές και ευρηματικές λύσεις για το στήσιμο του μαγαζιού. Βήμα-βήμα, μόνο με την βοήθεια φίλων που με πολύ μεράκι πήγαιναν τα μεσημέρια μες στο λιοπύρι να στοκάρουν και να βάψουν.... Και κάπως έτσι, το μαγαζί ετοιμάστηκε μέσα σε δύο μόνο μήνες.
Το εσωτερικό του μαγαζιού ήταν αρκετά «δροσερό», με στόχο να θυμίζει νησιώτικο μπαρ. Κυριαρχούσε το λευκό και το μπλε. Βασικό υλικό για τα έπιπλα ήταν το ξύλο ενώ εδώ και ‘κεί υπήρχε κάποιο διακοσμητικό που δημιουργούσε μία αισθητική συνέργεια και σε μετέφερε κατευθείαν από την Πλατεία στις Κυκλάδες.
Αυτό ακριβώς το τετράπτυχο της όρεξης, συνεργατικότητας, δημιουργικότητας και προσέγγισης do-it-yourself ήταν που θα καθόριζαν το Μέρα Νύχτα σε ολόκληρη την πορεία του: από τις μουσικές επιλογές και τα οινοπνεύματα μέχρι το ίδιο το ωράριο του μαγαζιού.
Όνομα και πράμα
Όπως θα θυμούνται οι παλιοί, το Μέρα Νύχτα ήταν πρωτοπόρο στο ότι τις Κυριακές λειτουργούσε... μέρα νύχτα. Αν και πλέον είναι σύνηθες, στα ‘90s η ιδέα του να σουρώνεις σε κάποιο μπαρ από το μεσημέρι της Κυριακής και να μην χρειάζεται να περιμένεις μέχρι το βράδυ ήταν τόσο ελκυστική όσο και ξένη. Το Μέρα Νύχτα ήταν από τα πρώτα μπαρ στην Αθήνα, αν όχι το πρώτο, που φρόντιζε για την συνέχεια της διασκέδασης των καλοπερασάκηδων του Σαββάτου.
Από το 1996 και μετά, το Μέρα Νύχτα επεκτάθηκε με 60 καρέκλες στην πλατεία εκτελώντας και χρέη café, καλύπτοντας το κενό που άφησε ο Άδωνις όσο ανακαινιζόταν. Έτσι, η έννοια του «μέρα-νύχτα» έφτασε σε άλλα επίπεδα, καθώς πια λειτουργούσε όλη την εβδομάδα μέρα-νύχτα. Με τον Άδωνι κλειστό, οι μυθικοί σερβιτόροι του και βετεράνοι της Πλατείας, κ. Γιώργος και κ. Θανάσης μετακόμισαν κι αυτοί στο Μέρα Νύχτα, προσθέτοντας την αναγκαία εμπειρία στο ρόστερ.
Και παρόλο που κατέληξε να λειτουργεί σχεδόν non-stop μέσα στη μέση της Πλατείας, πολύ σπάνια δημιουργούνταν προβλήματα και πάντα κάπως λυνόντουσαν. Ο Λάμπρος θυμάται π.χ. έναν Αμερικάνο από βαθιά επαρχία που έμενε πάνω στην Πλατεία και συνήθιζε να κάνει παράπονα για τον ήχο και την μουσική. Εντέλει πρώτα έφυγε αυτός και μετά το Μέρα Νύχτα.
Μπαρ χωρίς καλή μουσική, μπίρα χωρίς αλκοόλ
Η επιτυχία βέβαια, όπως είναι λογικό, κρυβόταν και στην μουσική που έπαιζε, με το 1992 να είναι χρονιά ορόσημο. Τότε άρχισε να παίζεται στο μαγαζί η εναλλακτική ακόμα για την εποχή House στους τέσσερις τοίχους του Μέρα Νύχτα αλλά και στα ανεκπαίδευτα μεν, δεκτικά δε, αυτιά των Νεοσμυρνιωτών. Βέβαια, δεν έπαιζε μόνο House. Κατά τον Λάμπρο, έχοντας κολλήσει και ο ίδιος ένσημα ως DJ, το Μέρα Νύχτα έπαιζε, καλή μουσική. Κάθε είδους. Από ροκ και R&B μέχρι χιπ-χοπίλες και ambient.
Τις Κυριακές επιτρεπόταν και η καθιερωμένη παντού εκείνη την εποχή ελληνική μουσική, συγκεκριμένου όμως είδους, όπως Μητροπάνος και Πρωτοψάλτη, η οποία άραζε παρεμπιπτόντως καμιά φορά εκεί παρέα με τον Κραουνάκη.
Επιμένοντας στο πνεύμα της συνεργατικότητας, ακόμα και το πρώτο πικάπ του μαγαζιού ήταν δανεικό από ένα φιλαράκι και μάλιστα δεν επιστράφηκε ποτέ. Αυτό βέβαια δεν το ακούσατε από μένα...
Κάθε Δευτέρα βράδυ είχε κατά κανόνα live. Καταξιωμένοι Έλληνες και ξένοι μουσικοί φιγούραραν συχνά στο line-up, αφήνοντας το στίγμα τους στην ιστορία του μαγαζιού: Πυξ Λαξ, Domenica, K.BHTA, N.R.G. είναι μόνο μερικά από αυτά τα ονόματα.
Υπήρχαν μάλιστα φορές που έπαιρναν το μικρόφωνο και αθλητές -προσωπικά αγνοώ με πόση ευφωνία-, με αποκορύφωμα τον Κλιφ Λέβινγκστον. Έχοντας κατακτήσει δύο πρωταθλήματα NBA με τον Michael Jordan, τι άλλο έχεις να κάνεις στη ζωή σου από το να τραγουδάς μεθυσμένος R&B άσματα υπό τα κόνγκας του Λάμπρου;
Οι Ντούειν Μακκλέιν και Μίτσελ Ουίγκινς με την σειρά τους επίσης δεν είχαν διστάσει να πιάσουν το μικρόφωνο όταν είχαν πάει, σαφώς υπό κάποια επήρεια... Έλληνες μπασκετμπολίστες όπως ο Γάσπαρης και ο Φάνης βρίσκονταν και αυτοί κατά καιρούς στο μαγαζί, αλλά δεν ρώτησα για τις καλλιτεχνικές τους επιδόσεις.
Αλκοολούχες καινοτομίες
Όσοι και όσες θυμάστε, είμαι βέβαιος ότι περιμένετε πώς και πώς να φθάσουμε στο σημείο του άρθρου που θα αναφερθούμε στο αλκοόλ και η επιθυμία σας θα γίνει τώρα πραγματικότητα.
Αν και τα highlights ήταν πολλά, το βάθρο των πρωταθλητών μοιράζονται το Μεσκάλ «Gusano Rojo», τα ολίγον τι πιο εκλεπτυσμένα κοκτέιλς και τα συνεχόμενα, ατελείωτα, συνήθως κερασμένα σφηνάκια.
Πλέον σχεδόν κάθε κάβα θυμίζει το κέρας της Αμάλθειας στις προσφερόμενες οινοπνευματώδεις επιλογές, το Μεσκάλ «Gusano Rojo» όμως, αυτό με το σκουλικάκι μέσα, ήταν τότε μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Όντας τούρμπο, δεν ήθελες και πολύ για να την ακούσεις. Τον Λάμπρο «λυπάμαι» λίγο μόνο που τα προμόταρε στο μαγαζί με κεράσματα στα οποία συμμετείχε και ο ίδιος. Δεν ακούγεται και άσχημη η φάση, αλλά μετά το τέταρτο-πέμπτο σφηνάκι έφτανε να τρώει και το σκουλίκι!
Τα κοκτέιλς είχαν και αυτά την τιμητική τους: Καϊπιρίνια, Καϊπιρόσκα, Μοχίτος, Daiquiri φράουλα, όλα με φρέσκα υλικά δεν άργησαν να κάνουν πάταγο και να μπουν στο νεοσμυρνιώτικο λεξιλόγιο της νυχτερινής ζωής.
Πάνω από όλα όμως, το ασυναγώνιστο είχαν τα σφηνάκια. Πολλά σφηνάκια. Πολλά κερασμένα σφηνάκια. Με όσες δραχμές και να έμπαινες στο μαγαζί, δεν μπορεί, κάτι θα έπινες και μάλλον όχι λίγο. Κατά την παραδοχή του ίδιου του Λάμπρου, ίσως το κέρασμα σε αυτά τα επίπεδα να μην ήταν πάντα η καλύτερη επιχειρηματική επιλογή, αλλά από την άλλη έδειχνε μία πρόθεση που ο κόσμος μπορούσε να εκτιμήσει και μάλιστα πολύ. Το Μέρα Νύχτα ήταν εκεί για να περάσεις καλά, να νιώσεις ευπρόσδεκτος, ό,τι και αν είχε μέσα το πορτοφόλι σου, να ξεδώσεις, να ακούσεις ωραία μουσική και πάνω από όλα να γνωρίσεις ωραίο κόσμο.
Επίλογος;
Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες και σελίδες, τόμοι σχεδόν για το Μέρα Νύχτα. Για λάιβς, για σκηνικά, για τα «παραρτήματά» του, που άλλοτε έκαναν θραύση και άλλοτε έπεφταν έξω, για όλους τους ανθρώπους που έβαλαν το λιθαράκι τους στην ιστορία του και που έριξαν ιδρώτα γι’ αυτό. Και ήταν πολλοί. Ας αφήσουμε όμως και κάποιες στιγμές να ξυπνήσουν τις αναμνήσεις των παλιών και την φαντασία των καινούργιων, όπως θέλουν οι ίδιοι.
Κάθε παραμύθι έχει όμως το τέλος του και για το Μέρα Νύχτα αυτό ήρθε στις 12.6.2000. Αλλά τα παραμύθια έχουν ενίοτε και special editions! Έτσι και το Μέρα Νύχτα, έστω για ένα επεισόδιο, θα κάνει επιτέλους το πολυαναμενόμενο reunion! Θα επιστρέψει! Κάποια στιγμή μέσα στο 2024, κάπου στην αγαπημένη μας Νέα Σμύρνη.
Σε αναμονή λοιπόν! Μείνετε συντονισμένοι!