Αυτόν το μήνα θέλω να εστιάσω στα καλά.
Στις νίκες του Πανιωνίου, στο ωραίο κλίμα, στην όμορφη πλατεία μας, στις προσπάθειες αναβάθμισης των δρόμων, του Άλσους, των γειτονιών…
Στα νέα μαγαζάκια που μας χαρίζουν μια φρέσκια ματιά και μια νότα αισιοδοξίας, με μουσικές, βιβλία, εργαστήρια ζωγραφικής και κεραμικής, χορού και θεάτρου…
Στα καφέ και τα μπαράκια που σφύζουν μέρα-νύχτα από ζωή!…
Στην άγρια ζωή που επιμένει μέσα στην πόλη… Στο Κολωνάκι κατεβαίνει τελευταίως ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα μια αλεπού! Κι εμείς όμως εδώ έχουμε γλάρους κι ένα σωρό άλλα πουλιά, παπαγάλους, περιστέρια, ακόμα και εξωτικά αποδημητικά πουλιά. Μια φίλη μου - έμπειρη φωτογράφος άγριων πουλιών - που κάθισε μαζί μας στην ταράτσα, είδε σπάνια είδη να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας και έμεινε άναυδη!
Ναι, η ζωή επιμένει…
Καινούρια δεντράκια φυτεύονται ή ξεφυτρώνουν από μόνα τους – ακόμα κι αν είναι βρωμοκαρυδιές που πολλοί τις ξεριζώνουν μετά μανίας γιατί τις θεωρούν ιμπεριαλίστριες σαν τα πεύκα και πράγματι είναι, μα μερικές φορές είναι κι αυτές τόσο όμορφες… Να, η πίσω βεράντα μου βλέπει σε ένα χορταριασμένο οικόπεδο με ένα χωμένο, ξεχασμένο σπιτάκι, όπου βασιλεύει μια τέτοια βρωμοκαρυδιά ανάμεσα απ’ τους μικροσκοπικούς κήπους των πολυκατοικιών, τεράστια, ανυπόταχτη, υπέροχη!…
Κι ας πεθαίνουν και κάποιοι... Έτσι πάει: κάτι γεννιέται, κάτι πεθαίνει... Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε. Ο Διφωνής, ας πούμε, τον θυμάμαι από πιτσιρίκα, σύχναζε ο πατέρας μου στο πρακτορείο του στην πλατεία Καρύλλου όπου έπαιζε μανιωδώς ΠΡΟΠΟ, ήταν πολύ της μόδας τότε το ΠΡΟΠΟ. Καμιά φορά περνούσα από ‘κεί για να ζητήσω από τον Διφωνή λεφτά... Είχα αρχίσει, βλέπετε, κρυφά το κάπνισμα... Κι αυτός μού ‘δινε...
Θέλω να εστιάσω στις μικρές οάσεις μας…
Προχθές περπατώντας, είπα να περάσω μέσα από τα γήπεδα του Μίλωνα και ήταν σα να έμπαινα άξαφνα σε έναν άλλο κόσμο, κάπως κρυφό… Ρώτησα αν επιτρέπεται να κάθονται «άσχετοι» στα τραπεζάκια -ήθελα να χαζέψω αυτούς που παίζαν ανέμελοι τέννις μέσα στο μεσημέρι- και γέλασαν… Αναρωτήθηκαν «Μα πόσο άσχετος μπορεί να είναι κάποιος που περπατά στη Νέα Σμύρνη και κόβει δρόμο μέσα από τον Μίλωνα;»
Και είχαν δίκιο…
Η Νέα Σμύρνη παραμένει με όλες τις πολυκατοικίες της ένα χωριό... ένα ολοζώντανο, φωτεινό χωριό…