Επειδή ανέβασα στο facebook φωτογραφίες από μια βραδιά που πέρασα στο Ηρώδειο παρακολουθώντας την jazz μπάντα με την οποία έπαιξε για τελευταία φορά στη ζωή του ο Woody Allen το κλαρινέτο του -μιας και είναι πλέον 87 ετών- και με κατηγόρησαν ότι τάχα η ανάρτησή μου είναι εκτός χρόνου και τόπου τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά τα δεινά στη χώρα μας, αντιγράφω κι εδώ την απάντησή μου, διότι την πιστεύω βαθιά:
Ξεκολλήστε από την ιδέα πως πρέπει μόνο να κλαίμε για οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο και να μην απολαμβάνουμε τίποτα, γιατί αλλιώς είμαστε αναίσθητοι. Έτσι νιώθουμε διαρκώς δυστυχισμένοι και ζούμε μέσα στην ενοχή.
Και όταν ζεις διαρκώς μέσα στην ενοχή, δεν είσαι σε θέση να διεκδικείς τίποτα για τον εαυτό σου, εφόσον έτσι αδικείς τους συνανθρώπους που δεν είναι σε θέση να απολαμβάνουν τα ίδια με σένα. Και μην διεκδικώντας κανείς τίποτα για τον εαυτό του, δεν διεκδικεί κανείς τίποτα για κανέναν. Ακόμα και οι συλλογικότητες πέφτουν στη μαύρη τρύπα της ενοχής, εφόσον πάντα, κάπου αλλού, υπάρχουν άνθρωποι λιγότερο ευνοημένοι.
Αυτή είναι η μέθοδος όλων σχεδόν των θρησκειών για να κρατούν τους ανθρώπους υποχείριά τους, αυτή είναι η μέθοδος και όλων σχεδόν των καθεστώτων: η ενοχή.
Όχι στην ενοχή λοιπόν, ναι στη χαρά της ζωής!